Baglayıcı kimyasallardan en eski bilinen malzeme kirectir. Babil, Mısır, Finike, Hitit ve Persler tarafından hava kireci yapıda baglayıcı madde olarak kullanılmıstır. Romalılar devrinde su kireci (hidrolik kirec) bulunmus ve su yapılarında kullanılmıstır. Hidrolik kirec suda sertlesme ozelliginden faydalanılarak Roma cımentosu olarak bu tur insaatlarda kullanılmıstır. 

    Turkler, puzolanik kirece (volkanik esaslı, killi, kalkerli toprak) tugla kırıklarını (pismis kil) ogutup karıstırılmıs ve Horasan harcı adı altında kullanılmıstır. Ilkel cimento denebilecek bu karısım, kalkerle pismis kilin icindeki aluminyumun, alumina silikat bagları olusturarak mukavemet saglaması prensibiyle calısması ilkesine dayanmaktadır. Ayrıca, organik ve inorganik maddeler yardımıyla icsel cekim kuvveti arttırılmıstır. 

    Horasan harcına yumurtanın akı, yumurta kabugu, kan, sut kesigi, yulaf, incir yapragı sutu, hayvan kılları gibi cesitli maddelerin karıstırıldıgı yapılan analizlerde ortaya cıkmıstır. Osmanlı arsivlerinde Selimiye Camii insaatında iscilere iase olarak yumurta sarılarının verildigi kayıtlarda gozukmektedir. Dolayısıyla yumurta aklarının karısıma katıldıgı anlasılmaktadır. Ayrıca bu tur baglayıcı Mısır'da homra, Hindistan'da surki adıyla bilinmektedir. Bizans'ta ise kirec, sıva fresk teknigi altında uygulanmıstır.